Lobulair borstkanker is de op 1 na meest voorkomende borstkankersoort

Lobulair borstkanker (ILC) is géén zeldzame soort kanker en treft meer vrouwen dan kanker aan nieren, hersenen, schildklier, lever of eierstokken.

Lobulair borstkanker vertegenwoordigt ongeveer 15% van alle borstkankersoorten.

In 2022 werden in Europa 86.500 ILC diagnoses gesteld.

Lobulair borstkanker is een “subtype” borstkanker en kan overal in de borst ontstaan.

Lobulair borstkanker heeft ook unieke subtypes en varianten.

Een kenmerk van het meest voorkomende type ILC is de afwezigheid van het eiwit E-cadherine. Dit eiwit fungeert als een soort lijm tussen cellen.

Lobulaire borstkankertumoren vormen meestal geen knobbels in de borst. De cellen plakken niet meer goed aan elkaar en vallen uiteen. Hierdoor is hun groei draadachtig en verspreid, waarbij de uiterlijke vorm meer lijkt op zeewier of op een spinnenweb.

Soms kan een ILC tumor gevoeld worden als een verdikking of stevigheid in de borst. Echter, door hun groeipatroon en vorm kunnen zelfs grote ILC tumoren moeilijk te voelen en/of herkennen zijn.

Lobulair borstkanker is moeilijk op te sporen, zowel bij het bevolkingsonderzoek als met meer geavanceerde beeldvorming.

Bij vrouwen met dicht borstklierweefsel ("dense breast") is ILC in de borst bijzonder moeilijk vroegtijdig te detecteren met beeldvorming.

Uitzaaiingen van lobulair borstkanker kunnen op ongebruikelijke plaatsen voorkomen.

Lobulair tumoren kunnen vele jaren na de eerste diagnoe terugkeren. Ook na borstamputatie(s).

Soms na 5 tot meer dan 20 jaar na de initiële diagnose en behandeling.

Uitgezaaide lobulair tumoren zijn moeilijk te visualiseren met de huidige technieken.

Het klinisch gedrag en de moleculaire kenmerken van ILC onderscheiden zich van het meest voorkomende type borstkanker, invasief ductaal carcinoom (IDC) ook bekend als IDC/NST (no special type)

Er kunnen ook combinaties van verschillende subtypen borstkanker tegelijk voorkomen (mixed ILC/NST)